در اوج غربت وغم زهر کینه یارش بود           میان حجـره دلش تنـگ گـلعـذارش بود

در آرزوى جـوادش دمى قـرار نـداشت           به آخـرین نـفـسـش چـشـم انتظارش بود

شکوفه ‏هاى لبش روى دامنش مى‏ ریخت           هـزار غـنچـه به لبهـاى لاله بـارش بود

شبـیـه مار گـزیـده به خویش مى ‏پیچـیـد           نـشـان از آمـدن مــوسـم بــهــارش بـود

مـیان حجـرۀ غـربت غـریب مى ‏مـیـرد           و کاش حداقـل خـواهـرش کـنارش بود

گهى حـسین و گهى مـادر و گهى پسرم           ز نـاله‏ هاى جگـرسـوز قلب زارش بود

به خشکى دولب خویش روضه خوان شده بود           بـراى مـرد غـریـبـى که داغـدارش بود

به یاد مـرد غـریبى که بین یک گـودال           هجـوم نیـزه و شمشیـر غـمگسارش بود

به یاد خـواهر مظلومه ای که هر منزل           سر بـرادرش از نیـزه سایـه سارش بود

به یاد طـفـل یتـیـمى که در خـرابه شبى           سـر پـدر جـلـوى چـشمهـاى تـارش بود

بـه یـاد دخـتـرکى کـه هـزار لالـه زخـم           مـیـان مـوى پـریشـان پـر غـبـارش بود